Dag acht, de zesde werkdag

De wekker liep ook zaterdagochtend om zes uur af, snel gedoucht, ontbeten, twee broodjes meegenomen, tandjes gepoetst, spullen ingepakt en op weg naar Nederland, beter gezegd naar het vliegveld Valkenburg bij Katwijk. Of dit wel een leuke dag zou worden, daaraan begonnen wete twijfelen naarmate we verder Nederland inreden. Het begon namelijk te regenen en toen wij in De Meern bij het wegrestaurant Dennis, die onze pakken bracht, troffen, toen kwam er al behoorlijk wat vocht uit de lucht.
Keurig op tijd op het vliegveld, eerst maar even een sanitaire stop gemaakt, ja de eerste, papa Guus had zijn plaspillen niet genomen. Vervolgens de route van bijna tien kilometer verkend en zijn we begonnen met pijlen, linten en pilonnen weg te zetten, zodat de deelnemers niet al te erg over dit grote veld zouden gaan dwalen. Gelukkig arriveerde ook de hulptroepen, die hand en spandiensten verleenden. Wij waren, ondanks de vochtwerende kleding, daar waar die dat niet was, kletsnat. Een stormachtige wind en veel regen maakten het werken wel moeilijke en het was de eerste keer dat ik dacht, waarom laten ze dit soort dingen niet schieten, ze beïnvloeden de uitslag niet. Ook de auto moest het ontgelden, er stonden op een gegeven moment plasjes water op de leren stoelbekleding. Gelukkig waren er een oude theedoek en stoelverwarming, dus schade is niet aangericht. Netjes op tijd alles weggezet en om een uur druppelden de eerste deelnemers binnen. Van buiten starten was geen sprake, te veel neerslag, dus vanuit de auto de starthandelingen verricht. En natuurlijk begon er een waterig zonnetje te schijnen toen wij met de laatste deelnemers bezig waren. Lekker op tijd klaar, de laatste deelnemer was tevens de algemeen winnaar van de Tulp, hebben wij de spullen opgeruimd en zijn naar Noordwijk gereden, een kwartiertje rijden. Daar aangekomen de rallyespullen ingeleverd en de gebruikelijke haringen en korenwijn genuttigd. Ja, meervoud wat de haringen betreft. Gelukkig waren wij zodanig op tijd in Noordwijk dat wij de huldiging van de winnaars in de diverse klassen konden meemaken.
Tegen de tijd dat de receptie zou beginnen kon ik een kamersleutel regelen, zodat wij ons konden verkleden. En als je dan dacht dat je die kamer even voor jezelf zou hebben, dan had je dat goed mis. Op een gegeven moment stonden wij met een man of acht andere kleren aan te trekken, wel heel gezellig, want de kwinkslagen waren niet van de lucht. De receptie en het daarop volgende diner met prijsuitreikingen waren zoals ik dat gewend was, voor Guus was alles nieuw. Het was heel gezellig, omdat meerdere deelnemers een praatje met ons kwamen maken. Wij hebben niet gewacht op de koffie, het was te druk bij het ene afgiftepunt. Dus om ca. 12 uur reden wij huiswaarts, moe maar voldaan zoals dat heet.
Het was een geweldige week, samen met Guus. Wij hebben genoten van prachtige ritten, mooie landschappen en vergezichten, vaak lekker eten, leuke plekken om te werken en het contact met deelnemers.
Het zal wel afkicken worden na 2500 kilometer door een deel van Europa te hebben gereden.