De tweede Tulpdag

Niet al te vroeg op, lekker ontbijt en om kwart voor negen richting de kartbaan van Gordona. Voor de verandering over de snelweg, want binnendoor was meer dan een uur langer rijden. En dan ga je tunnel in, tunnel uit, tunnel in, tunnel uit, enz. Wel 25 van korte van 200 meter tot een 3200 meter. De laatste 30 kilometer naar Gordona ging langs de Dolomieten, een ander soort gebergte, ouder dan de Alpen, maar zeker zo mooi. Op de kartbaan werden wij door de eigenaar Alesssandro begroet, die ons heel veel werk al uit handen had genomen. Chincanes gemaakt, richtingborden met het Tulpenlogo en linten gespannen. Ons ploegje hoefde niet veel meer te doen. John had vanochtend wat last van zijn hart, maar gelukkig kon Martijn, zijn zOon met een kameraad de taak van tijdregistratie overnemen. Na een kop koffie aan de lunch, althans dat dachten wij. Om tien over half twaalf stonden de eerste deelnemers, die pas om twaalf uur gered zouden staan, al bij de start. Dus geen pardon, wij kregen opdracht van Ton om meteen te beginnen. Geen gevoel voor nuances. Van start gegaan en deze drie weggestuurd, waarna het nog even duurde voordat de volgenderwijs kwamen. Bij deze groep zat een equipe, nr 218, waarvan de bankgarantie vroeg of wij ook al hadden geluncht. Nee zeiden wij en tot onze verrassing kwam zij een poosje later met twee complete lunches. Te gek. Later hebben Guus en ik ook voor Martijn en zijn maatje een lunch geregeld. Dat kom allemaal daar bij de kartbaan. Heel prettig was het feit dat het redelijk beschut lag. De zon scheen en het 25 graden was. Ja, ja, ik stond in mijn korte broek, die ik voor de zekerheid bovenin de koffer had gedaan.
Nadat de laatste deelnemer weg was, namen wij op gepaste wijze met een lekker pilsje afscheid van een ontzettend aardige eigenaar. En toen richting Feldkirch. Een afstand van 135 km waar we maar dan 2 1/2 uur Ouden doen in de snelste TomTom stand. We begonnen te stijgen en te stijgen de ene hairpin na de andere, een eindeloos aantal van dit soort krappe bochten. Eindelijk bijna boven werden wij vergast op een fantastisch landschap. Een sneeuwlandschap, woest, maar mooi, ondanks de laaghangende bewolking en sneeuw. Uiteindelijk zag Guus een bord met de hoogte waarop wij reden, 2250 meter, niet zo gek dat het dan koud is en dat e sneeuw blijft liggen. Daar was het geen 25 graden, maar 0, ja, nul. De sneeuw ging bij dalen over in regen en als je dan een Pinkelpause moet inlassen dan is dat in je korte broekie een koud kunstje. Het bleef regenen tot in Feldkirch. Daar keken verscheidene mensen vreemd naar mij in mijn korte broek, want die hadden een slechte dag met kou en regen gehad. In tegenstelling tot de eerdere dagen was het diner van een goede kwaliteit, echt lekker, een verademing dus. Op naar het hotel en de receptioniste in een Oostenrijkse kleding. Een collegamarshall had ons verteld dat wij speciaal op haar, laten we zeggen, gemoed moesten letten. Nou, wij kunnen bevestigen dat dat er was. Het ontlokte Guus de opmerking dat de Alpen er twee toppen bij hadden gekregen, zonder sneeuw of poedersuiker. Haar leuke dirnderl, of hoe je dat ook schrijft, viel niet op, wat erbovenuit piekte wel. Moe maar voldoen nog even naar voetbal gekeken en nu stop ik. Morgen wordt een dag met een heel rustige reis naar het diner van de expertklasse. Wij hoeven pas na het diner als eerste TC op te treden. Het wordt dus laat.