De zeventiende dag

Een dag om niet te vergeten. Niet alleen omdat ik al om kwart voor vier naast mijn bed stond, omdat ik ca. 2 1/2 uur van te voren op het parkeerterrein van de pont moest staan. Dat was alleen maar lastig. Maar, wat daarna gebeurde dat maakte erg veel indruk. Namelijk die 15-urige reis met de pont door de Inside Passage van Prince Ruperty naar Port Hardy. Je vaart tussen de eilanden door, die voor de kust van BC liggen. Het weer gooide er nog een schepje bovenop, Het werd namelijk vanaf de afvaart alleen maar mooier. De zon maakte van het geheel bijzondere plaatjes. Uiteraard werd er onderweg met Nederlanders, Zwiters, Duitsers en natuurlijk Canadezen gebabbeld. Kreeg mijn stem weer terug (grapje). Onderweg werd een manoverboord oefening gehouden. Fascinerend om naar te kijken. Vanaf het moment dat de "passagier" over boord sloeg tot het moment van het redden van de drenkeling waren zes minuten verlopen.
Tot driekwart van de reis was het van het landschap en de vergezichten genieten, daarna werd het opletten, er werden walvissen waargenomen. Uiteindelijk wist ik ook de spuiters tijdens het uitademen te herkennen en ik heb zelfs een opname op video dat dezelfde walvis zowel zijn kop boven water steekt als met zijn staart op het water slaat. Machtig gezicht. Aan het eind van de reis, zeg maar minicruise, want ik heb ook lekker gegeten en geluierd, trakteerde de zon ons op een zonsondergang, waar mijn vader bij had willen zijn. Dit was Genieten met een grote G. Oh ja, en voor ik het vergeet, de hele wedstrijd van Nederland was in de filmzaal live te volgen. Ik heb alleen het laatste kwartier gezien, buiten vond ik toch interessanter. Ben wel enthousiast dat zij hebben gewonnne, natuurlijk. dat wordt zondag samen met Ben voetballen kijken, denk ik zo.
Morgen rustig aan naar Campbell River. Het was een vermoeiende dag, van 3.45 uur tot 0.00 uur.